En verder indalen....

Ons idyllisch uitzicht wordt ruw verstoord. Een camper rijdt lomp het grasveld op. Hij steekt een paar keer over de dikke boomstronk en zet ‘m dan neer. Recht voor onze neus. Twee grote honden stappen uit gevolgd door hun baas. Het blijkt een fanatieke visser die subiet naar ‘zijn’ plek bij de vijver loopt. Later die dag worden we verder ingebouwd. Vanwege het mooie weer neemt de drukte merkbaar toe.

PTT
Plekje zoeken - tentje bouwen - tukje doen. Het standaard aankomst ritueel op de camping. Met aanvulling dat de vrouw uitstapt, aanwijzingen geeft en vaak onder uit de zak krijgt omdat ZIJ iets niet goed aangeeft. Mensen kijken het blijft leuk.

Taart
We doen boodschappen op de fiets in het dorp. “Wilt u een gratis taart?” vraagt de dame in de supermarkt vriendelijk. “Ja graag rijstevlaai” reageert Michiel enthousiast. Terwijl hij met appelkruimel vlaai in handen staat die net is afgerekend. Zoooo aardig die dames bij Delhaize en het allemaal zo lekker mee op de fiets. Voorlopig eet ik even geen vlaai.

Fontein
Zittende aan het water hoor ik een fontein. Zie ‘m nergens en ik snap er niets van. Als we later een wandeling langs de visvijver maken doen we een ontdekking. Als visser zet je je hengel vast met een fontein erbij. Zelf ga je in luie stoel op terras zitten en tukkie doen. En wat als je beet hebt? Dan word je gewekt door een alarm! Echt het wordt steeds interessanter dat vissen. 

Hond
Opvallend hoeveel honden we tegen komen en wat daarbij komt kijken. We zien kleine mormels aan een lang touw met een hele grote baas. Of erger, een grote enge hond met een baas die nog veel enger is. Er staan overal caravans met grote voortent en een nog veel grotere omheining. Daarbinnen heeft het mormel een prinselijke plek met alles erop en eraan. Maar hét toppunt is rondlopen met kinderwagen waar dus kind in zit. Ik dacht onze buren te zien met kinderwagen en snapte er niets van. Waar komt dat kind opeens vandaan? Ik had ze alleen zien tutten met twee hele kleine hondjes….

Rust
Toevallig zitten we steeds op een senioren camping. Daar is het stil en saai. Precies wat wij even willen. Het tegenovergestelde wordt ons duidelijk. Net nadat we dachten naast een leeg huisje te staan komt een dame op thee bezoek bij onze buurvrouw die toch thuis blijkt te zijn. Dat was ingeschat zo’n vier uur geouwehoer binnen 2,5m achter de heg. Pffff. Een paar dagen hoor ik een  “Goedemorgen” op normaal volume. “Ik hoor je niet goed want ik heb m’n gehoorapparaat nog niet in” schreeuwt een man terug. We ontdekken achterburen die wat dat betreft nog in de ontkenningsfase zitten. Tijdens het eten in hun voortent kunnen wij zo’n 7,5 m verderop volledig meegenieten van de vrolijke Vlaams tongval. Ach ze hebben het goed samen!

Naseizoen
Als we schuurmachines en andere klus geluiden horen gaan m’n nekharen rechtovereind staan. Hoezo dit dan en juist hier op deze zeer ‘rustige camping’. Het wordt ons toegelicht bij vertrek. Permanente bewoners doen het onderhoud in het naseizoen. Dus dat het rustig zou zijn in naseizoen valt zwaar tegen.

Mondkapje
Na een lange fietstocht de BE-NL grens komen we eindelijk aan bij de fietspont. Het pontje ligt er nog en blij rijden wij de pont op. De overkant ligt op zo’n 50m.  "Hebben jullie je mondkap bij je?" vraagt de Vlaamse schipper chagrijnig. "Euh, we zijn toch buiten en blijven op afstand?" reageert Michiel.  "Als ik aan de overkant wordt aangehouden kost met dat 250€!" krijgen we terug. We komen er niet onderuit om er een te kopen. Vervolgens kruipt de schipper in zijn hok en laat ons achter op het open dek als enige aanwezigen. "Een heeeele fijne avond mijnheer" roep ik nog als we wegfietsen.

Frencken lijm
We verlaten het Belgische en reizen richting Utrecht. De navigatie leidt ons dwars door Weert. Een goede reden voor een omweg langs de Frencken lijmfabriek opgericht in 1901. Het merk, het woonhuis en de tuin alles is er nog. Er is niemand aanwezig en Michiel neemt zijn vader live mee door te tuin. Bijzonder te horen wat er na zo’n lange tijd nog in takt is. Midden op het gras staan twee stoeltjes. Stout als Michiel soms is eten we daar onze boterham. Een magisch moment als je bedenkt dat zijn opa hier lang geleden ook heeft gezeten.

Na deze bijzondere stop rijden we door naar Bunnik. Over enkele dagen heeft Michiel een terugkom afspraak in het ZH. De laatste afslag voor Driebergen gaan we van de snelweg af...