De tweede helft...

We zijn alweer halverwege onze sabbatical. De tijd gaat snel en  ‘wat als we straks weer thuis zijn, hoe dan…” komt hier en daar al ter sprake. Maar dat laten we snel weer los en leggen onze focus terug bij waar we nu zijn.  Als we de media moeten geloven dan is het in Nederland momenteel een drama. Hier in Spanje leven we nog steeds veel buiten. Wisselvallig weer dat snel omslaat in een heerlijke zonnige middag. Als het kan nemen we, met name na het sporten, een frisse duik in zee. Heerlijke oppepper voor je lijf (volgens Iceman - Wim Hof).

Overtocht - Het is wat veertien uur op een tweederangs boot. Nooit eerder hebben we zo lang op zee gezeten. Het continue uitstel van vertrek maakt het allemaal best spannend. Halen we veilig de overkant? Als ik het aantal reddingsboten tel en een inschatting doe van de hoeveelheid passagiers zeker niet! Maar bij vertrek ontdekken we een grote groep militairen van het Spaanse leger. Dat geeft mij een veilig gevoel. Volgens Michiel heb ik een iets te positief beeld bij mannen in uniform.

Valencia - Een heerlijke stad waar je goed kunt fietsen. We vinden een gedoogplek bij het strand. Het is weliswaar erg vies (honden uitlaatplek) en ondanks de troep (mede door?!) staat het vol met campers. In de avond krijgen we bezoek van een rare snuiter die zegt dat hij van de politie is. Hij wil geld anders belt hij de politie !(?). In eerste instantie schrikken we, maar we waren al gewaarschuwd. Vervolgens wijst hij ons erop dat de fietsen niet op slot staan. Dat is toch erg aardig van hem en onze dank ik groot. Michiel maakt contact en bedankt hem. Hij wordt direct rustiger. Het is gewoon een dronken snoeshaan die hier z’n geld voor drank bij elkaar sprokkelt. Eigenlijk best ondernemend. 

Lavanderia - De bodem van onze kledingkast is in zicht. Via Google vinden we een ‘lavanderia’ in Valencia. Zo eentje die je alleen nog ziet in oude films. Fantastisch! We parkeren in de grote stad gewoon voor de deur. Direct ernaast zit een terras waar ze de meest heerlijk cappuccino's hebben. Heel slim gedaan. Zo goed als alle kleding is aan de beurt. We lopen nog net niet in ons ondergoed de wasserette in. En dat allemaal op onze trouwdag. Hoe romantisch kan het zijn!

Wintercamping - We arriveren in Altea en vinden een camping die open is. En hoe! Dit is dé wintercamping waar pensionado's hun tijd de hele winter kunnen doorbrengen. Bij de receptie hangt een groot bord. Elke dag is er iets te doen. Gymen, haken, breien, keramieken het kan niet op. Zondag is een golfwedstrijd georganiseerd en ik ben dol enthousiast. “Anouk doe normaal dan zijn wij hier allang weer weg” roept Michiel. Hij haakt volledig op mij af.  Na inderdaad hebben we het na twee nachten alles wel gezien. Het is een grote gezellige vaak kaartende boel bij elkaar, halve huisinrichtingen, plantenbakken, kerstverlichting en zelfs een kerstman.

Benidorm - Nieuwsgierig als ik soms ben wil ik voelen hoe het is om er te zijn. Het immer populaire Benidorm, wie kent het niet. Vanuit de verte schreeuwen de vele wolkenkrabbers je tegemoet. We rijden richting het strand. Het is een en al onrust en opgefoktheid. Hoe zou het hier in de zomer zijn? Zo veel mensen samen opgehokt ik kan er niet bij. Mijn ongemak groeit en ik ervaar een aanzuigende (‘vragende’) kracht van moeder aarde. Is dit haar noodroep om beter met haar om te gaan? Ik weet niet wat het was, maar het voelde heel bijzonder. En Michiel dan? Die vraagt zich af wat het zo bijzonder maakt dat zoveel mensen op deze plek afkomen. Er is vast opzet in het spel. Hij denkt dat dit is gebouwd speciaal voor toeristen. De Spanjaarden kunnen zelf dan blijven genieten van de gezelligere kleine kustplaatsen. Geen gek idee en wij gaan snel verder. Dit is voor ons niet de plek om te ‘zijn’.

Momenteel zitten we onder de rook van Alicante. Aankomst in regen met zon en we zien een dubbele regenboog. Zoals moeders zegt komt alles altijd in drieën en gisteren was zo'n dag. De theekan met plastic bodem bleek muurvast te zitten omdat deze op een gloeiendhete pit was neergezet. Bij het bijvullen van de watertank loopt deze over, de druk was iets hoger dan onze eerdere ervaringen. En als we met 'het mes op tafel' klaar zitten doet de schotel het niet. Echter het toppunt is de nacht. Ergens rond drie uur breekt een noodweer los waarbij wij elkaar niet meer kunnen verstaan. Het onweer zit heel dichtbij, we horen een inslag en de hagelstenen lijken net knikkers. Oorverdovend. En dan na deze benauwde nacht schijnt de zon weer. Alsof er niets is gebeurd.

En wie schetst onze verbazing? Juist op het moment als hier de camper area binnen rijden ziet Michiel een Duitse man die we eerder hebben gezien. Begin september hebben we hem en zijn vrouw op de camping bij de Kennemer Duinen gesproken. Wat is de wereld soms klein!