Vanuit Corsica

Na de unieke dagen in Venetië reizen we verder richting Florence. Weg van de stevige zeewind én met een missie. Onze eerste gasfles is leeg. Het gas hebben we nodig voor verwarming, koken en koelkast. Dus we moeten niet te lang wachten met vervangen. In Venetië heb ik ergens tijdens de temperatuur schommelingen een kou opgepikt. Het gesnotter wordt steeds erger. Ik nies me suf en de Italianen deinzen achteruit als ze bij mij in de buurt komen. Halverwege de rit naar Florence gaan we van de weg af. We vinden een camping in de bergen. Bij aanmelding hou ik me extra gedeisd anders mogen we de camping niet op. We rijden naar de meest afgelegen plek (daar kan ik weer vrij niezen) en hier hebben we fantastisch uitzicht om ziek bij te zijn. De berglucht doet goed en na een dagje 'niets dan slapen' voel ik me al snel weer beter. Prompt begint Michiel met snotteren. Dat was natuurlijk te verwachten. Heel vervelend en hij is echt de sjaak. Met 9 graden in de ochtend is het best koud buiten je bed en we moeten dus snel gas zien te krijgen….  

-----

Storm - Als we terugkomen van onze tweedaagse trip op Lido horen we dat de nacht op de camping heftig is geweest. Onze tafel is om een boom geknoopt en we staan opeens eerste rang met vrij uitzicht op zee richting Venetië. Alle mensen die voor ons stonden zijn van ellende vertrokken. Blij dat wij dat gemist hebben en dat de camper nog heel is.  

Basilicum - “Ik weet niet of ik nog naar de basilicum op het St macro plein wil’ reageert Michiel. Zelf wil ik graag de basiliek van binnen zien. Ik denk dat we op onze laatste dag in Venetië een kans hebben vroeg in de ochtend. Het is een gok maar het lukt. Na 45 minuten geduld (!!), Michiel ergens lezend met benen omhoog en ik wachtend op rugzak met boek in de hand. En wat was het alle moeite waard. Adembenemend zodra je binnen loopt. Je weet niet waar je moet kijken en hoe dit als een herinnering op te slaan. De vloer, de wand, het plafond. Je betreedt een unieke wereld van marmer, goud en mozaïek. Een groot geheel en als je dan dichtbij kijkt zie je het kleiner op zichzelf staand beeld. Oorsprong rond jaar 1060(!). Ik ben zo onder de indruk dat ik vergeet naar de audiotour te luisteren. We klimmen naar boven en dan sta je opeens boven het st Marco plein. Je kijkt je ogen uit en de grote beelden zijn beangstigend dichtbij. 

Gas - Tijdens het koken valt de boel stil. De eerste gasfles is leeg. Vreemd. Slechts één keer de verwarming aan gehad. Dat kan het toch niet zijn? Overzetten naar de tweede fles lukt gelukkig vrij snel. Onderweg ergens even de lege fles omwisselen en probleem opgelost dachten we…  Geen enkele Italiaan kan ons helpen. Zowel de fles als de aansluiting is Frans en Italianen doen daar niets mee. Het advies is ga naar Frankrijk daar helpen ze je wel (!?). Ongelofelijk dat dit niet universeel is gemaakt. Elk land heeft zijn eigen fles en eigen aansluiting bizar. Wat nu? Met de camper verder zonder gas in wintertijd? Dan houdt de gezelligheid snel op is onze verwachting. Onze enige optie is Corsica. Vanuit Livorno reizen we dan via Corsica naar Sardinië. Een bijzonder aangename omweg.  

Corsica - Bij het regelen van de boot worden we opeens weer even wakker uit onze bubbel. We gaan naar een ander land en daar gelden andere Corona regels. Aangezien ik nog hoest en Michiel nog heel veel niest doen we doen samen de Corona test. We willen natuurlijk niet de boot missen. Gelukkig beide oké, alleen hoe bewijs je dat aan een Fransman. We gaan tijdig naar de boot zodat we uren over hebben om de formaliteiten te regelen. Het blijkt onnodig alleen QR code tonen is voldoende en Michiel hoefde zich ook niet op de toilet te verstoppen. Hij voelt zich inmiddels echt belabberd. En na uren wachten mogen we tussen de vrachtauto's de boot op. In de boot worden alle wagens strak vastgezet met kettingen. En wij moesten onze camper in het ruim draaien. Dachten net lekker vooraan te staan. Niet dus. Door de draai stonden we juist weer helemaal achteraan. Het verklaarde wel waarom deze logistieke exercitie zo lang duurde.  Eindelijk kunnen we eruit en kan Michiel naar de hut. We hebben met uitzicht aangevraagd, grappig als je dan precies een reddingsboot treft voor het raam. Het maakt eigenlijk ook weinig verschil. Aangezien Michiel de gehele overtocht ligt te tukken. Bij aankomst op Corsica is het donker, druk en onbekend. De weg naar de camping is spannend. Ze hebben hier veel lage tunnels (max 2.6m). Heel toevallig had ik daar net iets over gelezen. Michiel bedenkt in de hectiek een goede strategie. "Volg de stadsbus. Als hij daar kan rijden dan kan jij dat ook". Het werkt en net voor sluitingstijd komen we op de camping aan. Pas de volgende dag krijgen we mee hoe idyllisch we zitten aan zee… 

------

Hoe verder? - Het gas is gelukt en Michiel gaat ook weer steeds beter. We willen verder en komen net erachter dat we op een eiland zitten wat niet zo camper vriendelijk is. De natuur is hier spectaculair en zo zijn de wegen. Een groot deel wordt ons afgeraden met een camper van 7m. Het wordt even puzzelen hoe we veilig in het zuiden komen én meer kunnen zien dan alleen strand op dit Bounty eiland ...